Een tijdje geleden zijn we een kijkje gaan nemen in Ter Kouter in Deinze, het revalidatiecentrum waar Luna al dan niet naartoe zou gaan.
Na lang overleg zijn we er eindelijk uit Wat we nu precies willen doen! Maar ik zal beginnen bij het begin...
Een jaar geleden (ik geloof 13 maart) hebben we een aanvraag ingediend voor verhoogd kinderbijslag zodat we alle kosten van Luna haar onderzoeken en therapieën konden dekken. We wisten op voorhand al dat dit een heel lang proces zou zijn, en dat er heel veel controle aan vooraf gaat. Zo krijg je na je aanvraag documenten toegestuurd die moeten ingevuld worden door de behandelende arts, de thuisbegeleiding en ons met alle info die we op dat moment hadden. Deze vragen gaan vrij ver. Van 'kan ze al kruipen of stappen, zelfstandig eten of praten' tot 'heeft ze bepaalde agressieproblemen, frustraties of angsten en hoe beïnvloed dit haar omgeving'. Dus toen we deze documenten kregen hebben we ook echt onze tijd genomen om ze in te vullen. Normaal gezien moet je deze binnen de 6 weken terug sturen naar Brussel, maar aangezien een van de belangrijkste artsen in het COS zit in Gent, en je daar niet zomaar eventjes kan binnen springen voor zulke zaken, hadden we dus meer tijd nodig. Luna zat ook nog volop in de 'onderzoeksfase' waardoor alles sowieso wat langer duurde. Gelukkig had het COS de mogelijkheid om verlenging aan te vragen zodat we alles grondig in orde konden maken. Het was echt een enorm geloop! Ik ben zo een 4-tal keer bij de kinderarts mogen gaan om samen alles in te vullen, heb samen gezeten met de thuisbegeleiding en dan natuurlijk nog het COS. We moesten ook ALLE verslagen die er waren erbij steken, waardoor we deze overal moesten gaan opvragen. COS, kinderarts, UZ Gent, kine... Maar van zodra alles in orde was hebben we dit enorme pakket terug opgestuurd. Een grote, dikke, bruine enveloppe.
Ondertussen ging de tijd voorbij... De 'normale' wachttijd voor regio West-vlaanderen was 2 maanden, maar dat kan natuurlijk altijd wat uitlopen. En zo gingen er 6 maanden voorbij... 8 maanden... 10... en voor we het wisten gingen we al bijna een jaar verder zijn! De thuisbegeleiding vond dit echt vreemd. Dat het lang duurt, dat wisten ze al... maar zó lang... En het grootste probleem was dat, als je wilt bellen naar het FOD (info hiervan staat ook onder het tabblad 'tips') dat je daar zelden of nooit binnen geraakt. Ik was dan ook al aan het bellen sinds augustus. Met telkens wachttijden van meer dan een half uur. En elke keer dat ze de lijn terug dicht gooide, belde ik gewoon opnieuw, om dan terug een half uur aan de lijn te hangen en ze weer van gesmeten te worden. Maar we gaven de moed niet op! Want na maanden bellen ben ik in januari EINDELIJK binnen geraakt! Daar zeiden ze ook dat dat niet normaal was dat het nog niet in orde was. We waren sowieso al aan het panikeren, want een paar weken daarvoor hadden we een brief ontvangen dat ze nog steeds geen documenten ontvangen hadden. En hoe kan je nu in godsnaam zo een grote, dikke, bruine enveloppe verliezen?! Nuja, we gingen er van uit dat dit een vergissing was... En gelukkig! Want dat was het dus ook! Mevrouw aan de telefoon vertelde me dat ze Luna haar dossier zo snel mogelijk in orde gingen maken.
Een week later zat de brief in de bus dat we naar de controlearts mochten gaan in Roeselare! Dus, 21 januari zijn we naar daar geweest. Dat ging echt snel daar, ze heeft een paar vragen gesteld, ingevuld en binnen de 4 weken gingen we daar antwoord op krijgen als het al dan niet zou worden goedgekeurd.
En sinds kort weten we het antwoord. Na lang wachten is het goedgekeurd! Wat wilt zeggen dat we Luna nu ALLE hulp kunnen geven die ze nodig heeft! Dus hebben we samen met de thuisbegeleiding en de psychologe van Ter Kouter beslist om Luna 3 dagen in de week naar de kine te laten gaan waar ze al een jaar en half gaat, voor bobaththerapie. En 2 dagen in de week naar het revalidatiecentrum waar ze bobath- logo- en ergotherapie zal krijgen. Daar kan ze naartoe beginnen gaan vanaf 12 maart. Zo krijgt ze het maximum aan hulp en stimulatie die we haar momenteel, op haar jonge leeftijd, kunnen geven. Gaat het eens niet voor haar, dan is dat geen probleem. Maar we bieden het liever aan zodat ze er iets aan heeft dan dat we niets doen en haar dus ook niet helpen. Luna gaat vooruit op haar eigen tempo, en dat doet ze echt super goed! We zijn ongelooflijk trots op haar! Haar 'aandoening' is iets waar we geen controle over hebben, dus het minste wat we kunnen doen is om haar te proberen helpen met de middelen die we hebben.
Dus, vanaf maart krijgt ze elke dag therapie, en om de 2 weken thuisbegeleiding. We hebben beslist om haar niet naar de opvang te laten gaan, omdat dit voor haar misschien ook wat veel zal zijn, en omdat we vrezen dat ze hier nog niet klaar voor is en dus stappen achteruit zou maken i.p.v vooruit. Haar pushen is het laatste dat we mogen en willen doen. Dus, voorlopig blijven we bij de therapie en zien we later nog wel als we de opvang er bij nemen of niet.
Eerst fijn oefenen samen en de nieuwe therapeuten leren kennen ❤