2 jaar en half... Zo lang duurt onze strijd al... Vechten, hopen, wenen, bang zijn, kapot zijn, verslagen, gewoonweg op zijn... Want zo voel ik me nu, op. Leeg, bang, niets voelen en tegelijkertijd alles voelen... even weg willen zijn van de wereld. Even alles loslaten en vergeten. Mezelf opsluiten en niemand horen of zien. Iedereen denkt altijd dat ik sterk ben, of sterk genoeg ben om aan te kunnen wat er allemaal op ons pad komt. Om te blijven gaan, positief te zijn over alles... 'Alles komt goed, dit is niet het einde, je kan dit...' Nee... Ik kan het niet meer... Ik ben niet sterk genoeg meer... Zo bang om een slechte mama te zijn door de angsten waarmee we worstelen. Schrik om Léon tekort te doen door de zorg die Luna nodig heeft... Het is te veel. Alles is te veel. De moed is voorbij mn schoenen gezakt. Het enige wat nog lukt is wenen. Zelfs gewoon vertrekken naar therapie, opvang e.d. vraagt zoveel energie. Energie die ik niet meer heb... hier, alleen, thuis met de kindjes gaat. Knuffelen en spelen, maar dan moet je terug door die voordeur. Terug geconfronteerd worden met allerlei vragen die je wel en niet wilt beantwoorden. Je wilt niets liever dan praten, en ook niets liever dan zwijgen. Je wilt steun, een knuffel, een schouderklopje, en tegelijkertijd wil je afstand, geen contact en gewoon met rust gelaten worden. Nu, vandaag, na de hersenscan van gisteren is het allemaal teveel geworden. We weten de resultaten nog niet, en de angst is echt onverdraaglijk. Goed nieuws? Super! Een opluchting. Maar is dat dan goed? Goed nieuws? Want dan weten we nog steeds niet waar het probleem vandaan komt. En moeten we weer verder zoeken. Ik voel gewoon dat er iets niet klopt. Ik kan het niet uitleggen, weet niet wat het precies is en vrees voor het ergste. Maar er is een gevoel in mij die zegt dat er iets echt niet juist is. Ik ben bang. Verdrietig. Panisch. Er zijn nog nooit momenten geweest dat ik niet kan verwoorden hoe ik me exact voel. Voor alles een eerste keer denk je dan... Alleen naar huis rijden na de opvang en aan alles en niets denken. Niet meer beseffen welke baan je juist hebt afgelegd het moment dat je de auto op de oprit parkeert. Duizelig, misselijk, hoofdpijn, snakken naar adem...
Een noodkreet om hulp, en toch niet...
Sterk vanbuiten, kapot vanbinnen.
Zo voel ik me écht.
Dat is de waarheid.