Ik kan beginnen met hier telkens mooie verhaaltjes te schrijven, en alles te verheerlijken, alsof het leven perfect is. Maar dat is het niet! Ik wil geen verhaaltjes vertellen, ik wil de waarheid vertellen! En dat is niet altijd rozengeur en maneschijn...
Op sociale media (probeer ik) om altijd zoveel mogelijk positief te blijven. Maar dat is enkel en alleen omdat ik van facebook, Instagram, Twitter of wat dan ook gewoon geen 'klaagmuur' wil maken. Heb jij nood om je profiel vol te zetten met je gedachten wanneer het even niet goed gaat? Doe dat maar! Leef jezelf even lekker uit! Al degene die hier niet mee om kunnen moeten daar maar over kijken dan! Het is gewoon niet te manier voor mij om er mee om te gaan. Niet omdat ik mn zwakke kant niet wil laten zien, maar gewoon omdat dit voor mij niet de oplossing is. Ik voel me er goed bij als ik andere blij kan maken met hetgeen dat ik post. Mijn manier is de 'mama-manier'.
Mn mama is mijn allerbeste vriendin. 'Super!' Denk je dan, maar dat is niet altijd zo geweest, hoe hard het ook is, of klinkt, we hebben een turbulente periode gehad, nu gelukkig al even geleden, maar ze is er wel geweest. En ik neem ook volledig de verantwoordelijkheid dat dit voor het grootste deel aan mij lag, maar dat is verleden tijd! En nu ik zelf mama ben besef ik zo ongelooflijk hard wat het is om je eigen kind graag te zien, en hoe je hele wereld hier rond draait! En ik ben niet de gemakkelijkste geweest om op te voeden, door verschillende factoren... bv, de scheiding van mn ouders. Niet zozeer het feit dat ze uit elkaar gingen, want ze waren niet gelukkig, en dat voelde ik ook... maar vooral het heen en weer gaan tussen hen, nieuwe stiefmama... met alle gevolgen vandien. (En die stiefmama van toen mag je je nog erger voorstellen dan die van assepoester)
Als het met mij even niet gaat, komt dat kleine meisje in mezelf terug naar boven, en kan ik echt nog op mama's schoot kruipen voor een knuffel! Me hiervoor schamen? Ben je gek! Ik geniet er zo hard van! Tis heerlijk! Je hoofd op haar schouder leggen en je ogen sluiten, die mamageur en het gevoel dat je veilig bent, niets heerlijker dan dat! En ookal ben ik nu 25, mama's kleine meisje zal ik altijd blijven! De wereld is al koud, en hard genoeg! Maar ja, ookal laat ik het niet altijd uitschijnen naar de buitenwereld, ook ik heb momenten dat ik het plots allemaal niet meer zie zitten... Het bos door de bomen niet meer zien, panikeren, bang zijn, niet meer weten wat ik moet doen... maar daarvoor is mama er!
Mijn mama en ik bellen elkaar letterlijk elke dag! Meestal een uur (of 2 🙊🙈), en het gebeurd nog al eens als we dan aan het bellen zijn, of in ons geval, aan het facetimen, dat we afspreken om elkaar te zien, en dan nog facetimen tot ze praktisch in de auto zit! Heel onze familie, van beide kanten, steunen ons ten volle met alles waar we al door gegaan zijn met Luna en Léon, als gezin, of zelfs apart. En daar zijn we ongelooflijk dankbaar voor! Want ik weet dat dit een luxe is die niet iedereen heeft. Maar niets is zo goed als mama.
Er zijn al veel momenten geweest dat ik plots een heel groot angst gevoel over me heen krijg en gewoon zoveel gedachten tegelijk in mn hoofd krijg die allemaal beginnen met: 'wat als'... Piekeren, noemen ze dat dan... 'wat als dit, en wat als dat'... vorig jaar, in maart, ging het even echt niet goed met me... ik denk dat dat ook meteen een van de ergste momenten in mn leven geweest is dat ik zo ongelooflijk bang geweest ben. Luna zat nog volop in de onderzoeksfase. We waren juist thuis van een uitstapje, en Kevin kwam binnen met de post van die dag. Er zat een brief van het COS (centrum voor ontwikkelingsstoornissen) UZ Gent bij, met de melding dat Luna op 20 maart (ik vergeet het nooit meer!) volledig nuchter moest zijn voor onder volledige verdoving een hersenscan te laten nemen. Ik flipte! Mn hart begon 100/uur te slaan, ik begon te wenen, te trillen, te ratelen... en meteen belde ik naar mama! Maar er gaan altijd momenten zijn dat je ontroostbaar bent. Er gaan altijd momenten zijn waar 'Ik begrijp het, zet het van je af' of 'kalmeer nu toch eens' niet meer helpen, en waar je op die momenten ook totaal geen nood aan hebt! En dat was zo een moment. Ik panikeerde zodanig erg dat ik licht werd in mn hoofd. Ik ben naar boven gelopen, heb me in bed gelegd, onder het deken, lichten uit, en geweend als een klein kind! Ik wou gewoon alleen zijn, onder een steen kruipen, weg van de wereld. Mn ogen waren dicht, ik kon niets zien, en toch leek het alsof alles heel ver weg was. Alsof alles 20, 30 meter van me vandaan was. Ze noemen dat blijkbaar 'tunnelvisie', en is vaak een gevolg van erge stress. Er was chaos in mn hoofd, geroezemoes, veel lawaai, precies alsof 100 mensen op hetzelfde moment allemaal door elkaar aan het babbelen waren... ik vond geen rust! En waarom? Ik kon de gedachte niet uit mn hoofd zetten dat Luna, mijn kleine lieve prinses, niet sterk genoeg zou zijn om te ontwaken uit de narcose, of dat ze iets zou overhouden aan de scan. Ik was bang, dat ze zou doodgaan. En ookal probeerden de dokters me op verschillende manieren gerust te stellen dat er maar 1% kans was dat dat zou gebeuren, ik was gewoon echt bang. Zo, verschrikkelijk bang! Wat als Luna dan juist die ene percent zou zijn? Daarbovenop was ik dan ook nog eens zwanger van Léon, dus die hormonen zullen me ook wel geen goed gedaan hebben dan, maar ik had even het gevoel of mijn hele wereld aan het vergaan was...
Maar de dag erna, vanaf het moment dat mn ogen weer open waren, was ze daar weer. Mama. Met lieve, steunende berichtjes, deed ze er alles aan om me gerust te stellen. Alles ging wel goed komen, en het was belangrijk om sterk te blijven voor Luna. Het was om haar te helpen! Want geloof me, ookal wist ik hoe belangrijk het was, ik heb nog nooit iemand wat aangedaan, maar als er toen een dokter bij me ging zijn die Luna ging meenemen om onder die scan te gaan ik zou dingen gedaan hebben om niet trots op te zijn. Puur, en alleen, uit angst. Angst om mn kleine meid kwijt te geraken. En ook al kan je dit niet vermijden, want er kan altijd wel iets gebeuren, ik denk dat ik op dat moment zou veranderd zijn in de hulk...
Op 20 maart, de dag van de scan, is mama dan gelukkig ook mee gegaan naar het ziekenhuis. Na lang wachten, zijn ze Luna dan komen halen, en is zij mee gegaan voor de verdoving enz. Dat is een van de momenten geweest dat ik niet sterk genoeg was om zelf mee te gaan. En ik denk dat dat ook de juiste beslissing was. Want ik moest op dat moment niet alleen aan mezelf denken, maar ook aan die kleine ukkepuk in mn buik. Toen ze terug was en mama vertelde dat, als ze de verdoving gegeven hadden, het echt heel akelig was omdat Luna dan natuurlijk volledig slapjes was, en, hoe hard het ook klinkt, eventjes gestorven leek (Ik weet dat dit hard is, maar ik wil de waarheid vertellen... en ik kan dit niet mooier verwoorden...) was ik blij dat ik niet mee gegaan was. Want alleen al als ik het mama hoorde vertellen werd ik al misselijk... En toen is het voor mij heel erg duidelijk geworden wat je als mama allemaal doet voor je kind. Want eenmaal mama en Luna terug waren van de scan, was de ontlading er bij haar ook. Ze had haar al die tijd al zo sterk gehouden, geen traan gelaten, om mij constant te steunen, dat ik toen ook maar voor het eerst besefte hoe moeilijk het voor haar geweest was! Ik ben haar hier (onderandere) zó dankbaar voor... Want zowel ik als Kevin konden dit echt niet aan.
Dit is een voorbeeld van vele momenten dat ik al bang geweest ben. Een van de dagelijkse angsten die ik heb is dat Luna nooit zal beseffen dat ik haar mama ben, of dat ze me niet graag zal zien, of niet zal beseffen dat ik haar graag zie... die gedachte breekt mn hart... Dus denk niet dat alles hier perfect is...
ik ben zo blij dat we zoveel steun krijgen van iedereen, en dat zoveel mensen me lieve berichtjes sturen, en zeggen dat ze me een super goeie mama vinden, en we hier positief mee omgaan, en sterk zijn... je ziet, ik ben ook alleen maar sterk dankzij de mensen rond me.
Er zijn dagen dat ik gewoon in een hoekje wil kruipen om te wenen. Dat ik het allemaal niet eerlijk vind. Dat ik kwaad wordt! En roep tegen mezelf! Dat ik mezelf echt een enorme sukkel vind, die niets kan, en niets goed doet. Dagen van twijfelen over mezelf. Niets goed vinden van mezelf, en zo, zo, zo bang zijn. Het allemaal even niet meer zien zitten... Maar die momenten heb je nodig, om sterk te worden. Je hebt ze nodig om door te gaan! Je mag best even huilen en zelfmedelijden hebben. Daar vind ik nu eens niets mis mee! Maar alleen als je je erna ook herpakt. 'Komaan! We gaan er terug voor!' Maar dat, is nu net waar je familie en vrienden voor hebt. Die je er terug door helpen. Je steunen, en je terug een goed gevoel geven over jezelf.
Iemand zien lachen wilt dus niet altijd zeggen dat het effectief ook goed met ze gaat. Vergeet niet dat er achter elke profielfoto met opgestoken haar, make-up en mooie kleren meer zit dan je denkt. Niemand is perfect! Om je een voorbeeld te geven: mn haar is nog niet gekamd, mn pyjamabroek past niet bij het topje, Léon heeft juist een melkboertje gelaten op mn schouder, en zonder schmink is het precies of moeder natuur mn wenkbrauwen vergeten is 25 jaar geleden... ik sta gemiddeld tussen de 10 en 15 keer op per nacht, waardoor ik in totaal ongeveer een 4-tal uur slaap, dus de wallen hebben ook een aantal laagjes nodig vooraleer ze volledig weg gewerkt zijn. Mn huis is een stort, het speelgoed ligt overal en de stapel vuile was steekt bijna de mount everest voorbij!
Maar...
Mn kindjes hebben gegeten, ze zijn blij, en we kunnen samen spelen ❤
Dus voel jij je soms ook echt slecht, en zie je het allemaal even niet meer zitten? Dan weet ik dat je zeker niet alleen bent! Kijk jij op naar bepaalde mensen en denk je: 'wauw, ik wil ook zo zijn, zo mooi, en altijd gelukkig, een proper huis of het perfecte leven'... je mag er zeker van zijn dat die persoon juist hetzelfde denkt, en ook opkijkt naar iemand...
Dus wees trots op jezelf, op wie je bent, want we hebben het allemaal wel eens moeilijk, en daar hoef je je zeker en vast niet voor te schamen!
Want dat is de waarheid!
