Dat is nu toch wel de meest gestelde vraag die ik al gekregen heb de afgelopen 2 jaar denk ik…
Autisme… Dit is zo een grote noemer… Zoals ik al zei, ik ben geen arts of specialist, en kan dan ook alleen maar spreken uit m’n eigen ervaringen met Luna, m’n dochtertje. Maar dit is hoe het er bij ons zo een beetje aan toe gaat.
Luna heeft een dik jaar en half geleden bijna de stempel ‘autisme’ gekregen. Waarom ‘de stempel’? wel… We hadden heel erg vaak het gevoel dat ze behandeld werd als een nummertje… Het zoveelste ‘geval’. De artsen waar we kwamen benadrukten echt steeds de dingen die ‘typisch’ zijn voor autisme. De dingen die ze wel en niet kon, of wel en niet deed, terwijl wij alleen maar de positieve dingen zagen, en van alles ook iets positiefs maakte.
bv: Luna heeft, zoals elke persoon met autisme, heel erg veel nood aan structuur. Ze heeft altijd al erg veel problemen gehad met voeding. In het begin, als ze ongeveer 6 maanden was, heeft ze eventjes papjes gegeten. Fruitpap al wat beter dan groentepap, maar ze at toch! Maar na een paar weken heeft ze 1 keertje moeten overgeven na haar papje, met als gevolg dat ze helemaal NIETS meer wou eten, behalve haar flesje melk. Ze was nog klein, dus een super groot probleem was het toen nog niet. Maar dan werd ze 9 maanden, 10 maanden, 11, 12… En voor we het wisten was ze al over een jaar, en at ze nog steeds geen vaste voeding, dus begonnen we ons stilletjes aan wel wat zorgen te maken hierover. Vooral omdat de kinderarts ook al een paar keer had laten vallen dat, als ze niet snel zelf ging eten, waarschijnlijk sondevoeding ging moeten krijgen, en natuurlijk wilden we dat niet! Dus ben ik elke dag beginnen aanbieden, ik deed dat wel al, maar toen ben ik het echt dagelijks meerdere keren beginnen doen. En het probleem was dus naderhand gezien niet echt het eten zelf, maar eerder het feit dat ze niets in haar mondje wilde. Dus ben ik maar op zoek gegaan naar verschillende soorten lepeltjes, gemaakt uit verschillende materialen. En dat lange zoeken werd beloond! Want toen ze 14 maanden oud was, heeft ze eindelijk toegegeven om te beginnen eten. Simpelweg door een lepeltje van de Hema! Ik kon het bijna niet geloven, en het leek haar nog echt te smaken ook! Met een bang hartje dat ze terug zou overgeven en we die hele weg weer opnieuw zouden moeten afleggen, gaf ik haar elke dag haar papje, en elke keer een beetje meer. In het begin nam ik steeds dezelfde smaakjes, zodat ze ook effectief kon wennen aan het idee van vaste voeding te eten, en de smaakjes goed te leren kennen, maar na verloop van tijd zijn we nieuwe smaakjes beginnen toevoegen, en nu, een aantal maanden later eet ze echt goed!
Dus de grootste aanpassing was voor haar het lepeltje, en het feit dat ze iets in haar mondje moest steken.
Nu, niet alleen het lepeltje was in het begin het probleem, maar ook waar ze at. Als ze er goed mee vertrokken was en thuis at waren er op den duur weinig problemen, maar als we ergens anders waren was het echt een ramp. Van zodra haar omgeving veranderde waren we op dat moment terug bij af. Maar we zijn hierbij ook gewoon blijven volhouden en ondertussen lukt het al veel beter om haar ergens anders te doen eten! Niet zoals thuis natuurlijk, maar toch al veel beter dan de eerste paar maanden.
Dat is zo een beetje wat wij hebben meegemaakt met Luna op vlak van eten. Ik hoop dat het in de toekomst blijft goed gaan als ze groter wordt om nieuwe dingen te eten, want Luna heeft ook een lactose-intolerantie… Dus als ik haar later iets zal willen geven zou ik eerst alles goed moeten nakijken, tenzij ze er uit groeit natuurlijk, wat ook nog altijd kan!
Zie je bij de volgende blog!
-x Evy
Comments